ONUR ERCAN’IN YAZISI
Geçtiğimiz günlerde sanatçı Hande Yener’in sahneye “Whore” (fahişe) yazılı bir kıyafetle çıkması, sanat ile sınırların ne kadar muğlaklaştığını yeniden gündeme getirdi. Toplumun büyük kesimi bu durumu şok edici bulurken, bazıları bunu bir ifade özgürlüğü ya da sanatın sınırlarını zorlama cesareti olarak değerlendirdi.
Peki, sanat nerede başlar, nerede biter? Ve daha önemlisi: Toplum bu sınırı çizebilir mi?
Fahişelikle sanatı ayırmak lazım. Toplum hafızasında sanatın ayrı bir yeri var. Ama aslında sanatın da bir açıklaması var.
Vatandaş artık fahişelik ile sanatı, sanat ile fahişeliği ayırabilmeli.
Çünkü yıllardır sanatçı olarak bilinen bir kadını, bir gün bakmışsın sahnede göğsüne, göğsünü gere gere “whore” yani fahişe yazmış.
Biz de o gün gördük ki, meğerse yıllarca sanatçı diye konserlerine gittiğimiz kadının göğsünde bir yazı okuduk. Bunu nereden öğrendik, kendisi söylüyor. Sahneye çıkarken giydiği tişörtün üzerinde yazıyordu.
Demek ki; Türkiye’de binlerce sanat ile soyunmayı karıştıran güruhun içinden birisi çıkıp objektif olarak ne olduğunu söyleyebildi.
Kendisine teşekkür etmek lazım. Belki de, bu bir özür farkındalığı olabilir.
Ya da “sizler yıllardır beni takip eden bir seyirci kitlesisiniz. En son vicdanen rahatsız oldum, ben sanatçı falan değildim.
Tabi bunu, vücut diliyle kendi kitlesine söylüyor.
Yener: “Şunu da itiraf edemeden geçemeyeceğim, bu yolda, isim veremem ama yalnız değiliz, siz onları da tahmin edersiniz. Belki onlarda zamanla “I am a whore too” diyeceklerdir.”Demeye getirmiş oldu.
Ben şahsen üzerime alınmadım. Üç aşağı beş yukarı, şaptan şekerden haberimiz var, ülkeri de biliriz teraziyi de.
Ee artık farkında olanlar oldu.
Gerisi seyirci kitlesine kalmış, ister taktir eder isterse midesi bulanır, isterse bağrına basar. İsterlerse göğsünde “We are all whore” yazan tişörtler bastırıp giyerler.